مترونوشت شماره یکصد و هفده
به طرف مردی رفتم که از ایستگاه گلشهر نیشش باز بود و داشت میخندید.
خودش مرا صدا زد.
نشستم کنارش...
گفت: مردی که میخندد، لزوما خوشحال نیست.
...دو روز بعد خبر خودکشی یک مرد در ایستگاه مترو آمد.
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد