مترو نوشت شماره یکصد و بیست و هشت

از پنجره مترو به کوه­های شمال مسیر تهران-کرج خیره شده بودم که از برف روز گذشته سفید بود و ابری بزرگ بر آن سایه انداخته بود.

پرچم­های سیاهی در حاشیه راه برای محرم قد برافراشته بودند.

براق بودن پارچه­های آنها و تکان­هایشان در باد شدید، اروتیسمی را القا می­کرد که احساس کردم هر لحظه تیرهای پرچم به ارگاسم می­رسند.

مردی که در باغی کنار ریل، روی پشت­بام خانه بود، کابل آنتن در دست سقوط کرد و به سان تصویری از پنجره­ی مترو گذشت.

سینمای صامت پنجره را رها کردم؛ داخل مترو مردی داشت ذکر می­گفت و تسبیح می­چرخاند. دختری تجدید آرایش می­کرد و پسری از گوشه­ی صندلی او را نگاه می­کرد.

حقیقت ملموس درون مترو وهم بود و بیرون مردی سقوط کرده بود و تصویر گذشته بود.