مترونوشت شماره یکصد و سی و پنج

به پنجره تکیه داده بودم و کتاب می­خواندم. سه دختر آمدند؛ یکی کنار من نشست و دو نفر دیگر روبرو نشستند. پیرزنی هم آمد و کنار دختر اول نشست.

دخترها با لهجه­ای صحبت می­کردند که برای من ناآشنا بود. پر شور بودند و می­خندیدند.

درست نفهمیدم پیرزن گفت اهل بجنورد هستید یا بروجرد که دخترها گفتند: از کجا فهمیدید؟

گفت: من کارشناس هستم. ده سال کارشناس مواد غذایی بودم، بعد در وزارت علوم استخدام شدم.

دخترها خندیدند و زمزمه کردند که چه ربطی داشت.

پیرزن گفت: دارید می­روید سر قبر پدربزرگتان؟

دخترها لبخندشان خشک شد: بله

- پدربزرگ مادریتان؟

یکی از دخترها گفت: از کجا می­دانید؟

پیرزن گفت: از فکرتان همه را می­خوانم؛ من به همه کمک می­کنم اما برای خودم نتوانستم کاری انجام بدهم.

دیگر حتی یک خط کتاب نمی­توانستم بخوانم، فقط خیره شده بودم به صفحه­ی کتاب و به حرفهای پیرزن گوش می­دادم.

با صدای آرام و پر از بغض ادامه داد: پسر  من نیز مثل شما پر شور بود. سه سال رفت جبهه؛ وقتی برگشت دختر مورد علاقه­اش از ایران رفته بود. پسرم رفت به دنبال او. شش ماه در ترکیه بود، یکسال سوئد و دو سال دیگر از او بی­خبر بودم. بعد دچار بیماری شد و برگشت. سه سال از شدت بیماری در خانه زمینگیر شده بود و سرانجام مُرد.

دخترها دیگر آرام شده بودند و فقط گوش می­دادند.

پسرِ دیگرم کانادا است.

یکی از دخترها پرسید: پیش او نمی­روید؟

پیرزن با همان بغض در صدا گفت: می­روم اما زیاد دوام نمی­آورم. من کبوتر حرم هستم، هر جا بروم باز برمی­گردم به تهران. من عاشق تهران هستم. با همه­ی کوچه­هایش خاطره دارم.

دختری که کنار من نشسته بود سرش را به طرف پیرزن چرخاند: شوهرتان چطور؟ از او راضی هستید؟

بغض در چهره­ی پیرزن نشست: 30 سال پیش جدا شدیم.

دختر کم سن و سال­تر پرسید: پس فراموشش کردید.

پیرزن گفت: فراموش؟ در تمام این 30 سال به خاطرش گریه می­کردم.

- مرد خوبی نبود؟

پیرزن انگار نفسش بالا نمی­آمد: نمی­دانم شاید بد نبود. شاید به درد زندگی من نمی­خورد یا شاید من به درد او نمی­خوردم.

دخترها تقریبا تمام انرژی خود را از دست داده بودند.

پیرزن گفت: قوی باشید. دختر من پلیس است. قبلا کنگ­فو کار می­کرد بعد رفت و پلیس شد؛ فقط بدی­اش این است که مجبور می­شود چادر سرش کند.

موبایل پیرزن زنگ زد: سلام... به آن مردک بگویید پولم را توی حلق حیوانی مثل تو نخواهم ریخت، من خودم لاشخورتر از همه هستم.

دخترها دوباره خندیدند.

پیرزن گفت: من از دختر چهارده ساله تا زن هشتاد ساله دوست و رفیق دارم. شما هم امروز ناهار بیایید خانه­ی من. یک روز دیگر بروید بهشت زهرا.

به تهران که رسیدیم پیرزن به همراه سه دختر رفتند.