مترونوشت شماره یکصد و سی و نه

خیلی فاصله نبود بین مردی که از جنبش کارگری حرف می­زد و بوتهای تیمبرلندش پای من را له کرده بود با پسری که گوشه­ی چپ کتانی­اش سوراخ بود و اعتماد به نفسش کم شده بود و داشت از جنبش سبز حرف می­زد.

متروی تهران-کرج در هم رفتگی پاهای زیادی را دارد. پاهایی که روبروی هم می­نشینند و نزاع خیلی­ چیزها را تجربه می­کنند. پاهای بلند و دراز، پاهای کلفت و چاق، پاهای گستاخ و نافذ، پاهای کفشهای مارکدار، پاهای بازیهای اروتیک، پاهای چکمه­پوش و پاهای ته صندلی نشینی که سوراخ کفش سمت دیواره مترو باشد.

تکاپوی رهایی از زیر بوتهای تیمبرلند مشغولم کرده بود که پسر کفش سوراخ گفت: فکر کنید همین مترو وقتی به ایستگاه آخر می­رسد چه جمعیتی به راه می­افتد، این خودش پتانسیل خوبی است.

تیمبرلند گفت: جنبش سوژه­های اتمیزه شده­ی جامعه­ی توده­ای، چیزی جز توتالیتاریسم به دنبال نخواهد داشت.

کفش سوراخ به من نگاه کرد که چیزی بگویم.

چیزی نگفتم.

کفش سوراخ گفت: سکون شما هم چیزی جز پذیرش توتالیتاریسم نخواهد بود.

بلندگوی مترو ایستگاه آخر را اعلام کرد. پایم را از زیر تیمبرلند نجات دادم و پیاده شدم.