مترونوشت شماره یکصد و شصت و یار

مترو به سمت کرج حرکت کرد. هوا گرم بود و مسافر‌ها بی‌طاقت بودند و زیر لب فحش می‌دادند.

دو مرد دست یکدیگر را گرفته بودند و آرام داشتند حرف می‌زدند.

چند نگاه به سمت آن‌ها چرخید.

یکی از دو مرد، دیگری را بوسید.

چند نفر بی‌صدا خندیدند.

پیرمردی گفت: خدا قهرش می‌آید.

مسافری گفت: به این‌ها می‌گویند بچه ..ونی

دختری دست دوست پسرش را‌‌ رها کرد و به طرف دختری آن طرف مترو رفت؛ او را بغل کرد و بوسید، بعد بوسیدن ادامه یافت و لبهای یکدیگر را به حرکت واداشتند.

چند مرد به آغوش مردهای دیگری در مترو رفتند و چند زن به آغوش زنان دیگر.

پیرمرد به خود لرزید و فریاد برآورد خدایا عذابت را نازل کن.

آسمان سیاه شده بود.

ابر‌ها به هم پیوسته بودند. صدای رعد و برق، مترو را می‌لرزاند.

مترو از ریل خارج شد، به سمت سکوهای اعدام رفت و تمام آن‌ها را شکست.