مترونوشت شماره یکصد و نود و یک

بیرون باران می‌بارید.

مترو خالی از مسافر بود.

خالی که نبود چند مسافر بیشتر نبودند.

دختر دستش را حلقه کرده بود دور گردن پسر.

پسر سرش روی شانهٔ دختر بود.

دختر گفت: صورتت خیس است.

پسر گفت: از کودکی به ما گفته‌اند مرد گریه نمی‌کند. این‌ها اشک نیست. باران است.

داخل مترو داشت باران می‌بارید.

چند مسافر چتر داشتند. باز کردند و بالای سرشان گرفتند.

دختر گفت: سابقه نداشته توی مترو باران بیاید.

پسر دستهای دختر را گرفته بود و آرام چیزی را زمزمه می‌کرد؛ انگار داشت چیزی در مورد دست می­گفت.

دختر ادامه داد: وسط تابستان که باران نمی‌بارد.

پسر چشمانش نیمه باز بود. صدای نفس‌هایش بلند‌تر شده بود.

مسافر‌ها چتر‌هایشان هنوز باز بود که دیده بودند خون از میان پاهای دختر می‌چکد.

پسر تنش عرق کرده بود.

صورتش خیس بود و تکرار می‌کرد: مرد گریه نمی‌کند.

باران شدید‌تر شده بود.

مترو جایی میان ایستگاه کرج و ناکجاآبادی توقف کرده بود.

پسر گفت: چشمانم سیاهی می‌رود.

بعد دست دختر را بوسید.

مسافر‌ها از زیر چتر دیده بودند که خون همچنان از میان پاهای دختر چکه می‌کرد.

چشمانِ نیمه بازِ پسر، بسته شد.

بدنش سرد شده بود.