مترونوشت شماره یکصد و پنجاه و خیابان

پیرمرد دستش را در جیبش کرد و دستمالی بیرون آورد.

بینی اش را پاک کرد و از تو پرسید: می دانی چرا ماهی وقتی از آب بیرون می آید، می میرد؟

تو فقط لبخند زدی.

پیرمرد گفت: برای اینکه از آب بیرون آمده است.

و تو باز هم لبخند زدی و سرت را برگرداندی به طرف دختر کناری­ات که هدفون در گوش داشت و صدای موزیک به گوش می رسید:

– همیشه کم میارمت، همیشه کم میارمت

...

و تو که دستهایت لرزید و گرم شد. داغ شد و ذوب شد و در نهایت فرو ریخت  و چکید که دختر به پایین نگاه کرد و تا ایستگاه قیطریه صدای آهنگ مدام تکرار می شد که: همیشه کم میارمت، همیشه کم میارمت

و از ایستگاه که بیرون آمدی، ماشینی تو را زیر گرفت و تو نقش بر خیابان شدی و لحظه آخر سرت به آسمان بود که ابری بود و باران را تف می کرد روی صورتت.

درست قبل از مردن شنیدی صدای موزیک بلند از توی ماشینی که تو را زیر گرفت، تکرار می کرد: همیشه کم میارمت، همیشه کم میارمت...

دختر آمد و دستهای داغ تو را که حالا سرد شده بود گرفت و تا ایستگاه مترو کشید.

پیرمردخودش را رساند بالای سرت و گفت: تو که نفس می کشی، بلند شو مترو آمد، باید سوار شوی.

دختر گفت: تاثیر کنیاک دیشب است.