مترونوشت شماره دویست و سی و پنج

بلندگوی مترو اعلام کرد: مسافرین محترم به دلیل ازدحام جمعیت، تا سه ایستگاه دیگر توقف نداریم.

مرد ریشداری گفت: بالاخره یک بار کار درست انجام دادند؛ از اول هم باید این کار را می‌کردند.

میله‌های مترو از فشار جمعیت کج شده بود.

قوس برداشته بود و جایی از میله انگار فِر خورده باشد، پیچیده بود دور دست‌های مسافر‌ها.

صدای خش داری بلند شد: این دست شماست که توی جیب من است؟

یک نفر از این سوی واگن گفت: نه آقا جان دست خودت است، توهم زدی

چند نفر خنده‌شان گرفت.

مردی که دستی توی جیبش رفته بود، زیر لب گفت: زهرمار

صدای پسر جوانی بلند شد که داشت می‌خندید: واقعا؟ پس شما آقای شاملو هستید.

بعد زد زیر خنده.

کنار پسر جوان، مردی با موهای سفید نشسته بود؛ گفت: بله؛ من شاملو هستم، احمد شاملو.

مردی که نگران جیبش بود گفت: شاملو دیگر کیست؟ حالا هر خری که هست؛ چه کسی دستش را توی جیب من کرد؟

زنی گفت: اجازه بدهید من این کیسه را بگذارم آن گوشه.

چند نفر غر زدند که این دیگر چیست که زن زود جواب داد: برنج است، گویا قرار است قحطی بیاید.

یکی از میله‌های مترو پیچ و تاب داشت و از کنار صورت دختر آویزان شده بود.

دختر داشت برای دوستش تعریف می‌کرد: قرار بود برویم سر قبر شاملو. یعنی یکبار از من خواست که برویم اما نبردمش.

دوباره صدای پسر جوان و خنده‌هایش بلند شد که داشت سر به سر مردی می‌گذاشت که گفته بود من شاملو هستم.

مترو تکان خورد.

چراغ‌ها خاموش و روشن شد.

از جایی صدای سوختگی می‌آمد.

بعد صدای جرقه‌هایی، بعضی‌ها را به جیغ زدن واداشت.

یک نفر گفت: سیم‌های مترو اتصالی کرده است، چیز مهمی نیست.

تهویه با قدرت کار می‌کرد که خاموش شد. بعد از چند لحظه باز شروع به کار کرد.

بلندگو اعلام کرد: مسافرین محترم نگران نباشید، ایستگاه بعد ولیعصر.

یک نفر به طرف مرد مو سفید فریاد زد: بس است دیگر آقا جان، شاملو هستی که هستی.

بعد به طرف دستگاه ارتباط با راهبر رفت و دکمه را فشار داد: آقا جان یک مامور بفرستید یک دیوانه اینجاست؛ ببریدش.

ایستگاه ولیعصر در‌ها که باز شد، دو مامور آمدند و مرد را بردند.

وقتی مرد را می‌بردند با خودش زمزمه می‌کرد:

ای کاش می‌توانستم، خون رگان خود را من

 قطره قطره قطره بگریم تا باورم کنند.